ภาคตะวันออกเฉียงเหมือหรืออีสานเป็นภูมิภาคที่มีความส่าศัญอย่างยิ่งต่ออุตสาหกรรมอ้อยของประเทศไทย มีพื้นที่ปลูกมากที่สุด มีบทบาท สําคัญในการผลิตน้าตาลและเอทานอล สภาพอากาศแห้งแล้งในบางช่วงของปีทําให้อ้อยมีความหวานสูง
เกษตรกรในภูมิภาคนี้ส่วนใหญ่ปลูกอ้อยเป็นพืชเศรษฐกิจหลัก เนื่องจากอ้อยสามารถทนต่อสภาพแห้งแล้งได้ดีกว่าพืชอื่น การปลูกอ้อยจึงเป็นทางเลือกที่เหมาะสมสำหรับสภาพภูมิอากาศของภูมิภาคนี้ นอกจากนี้ยังมีโรงงานน้ำาตาลขนาดใหญ่หลายแห่งตั้งอยู่ในพื้นที่

พื้นที่ปลูกอ้อย 0.65 ล้านไร่

ภาคตะวันออกเป็นภูมิภาคที่มีพื้นที่ปลูกอ้อยน้อยที่สุดในประเทศไทย โดยมีพื้นที่ปลูก
ประมาณ 0.65 ล้านไร่ คิดเป็นสัดส่วนประมาณ 5.6% ของพื้นที่ปลูกอ้อยทั่วประเทศ
11.16 ล้านไร่ ความลําเร็จนี้เกิดจากสภาพภูมิอากาศที่เหมาะสม มีฝนตกชุกในช่วงฤดู
ฝน และต้องอาศัยนํ้าฝน และมีการพัฒนาแหล่งน้ํา

จังหวัดสาคัญในภาคตะวันออกที่มีการปลูกอ้อยมาก ได้แก่ สระแก้ว ปราจีนบุรี ชลบุรี
และระยอง ซึงล้วนมีสภาพดินที่เหมาะสมและระบบชลประทานที่ดี นอกจากนี้ใกล้
แหล่งการขนส่ง ทําให้การขนส่งและการตลาดสะดวก สามารถส่งผลิตภัณฑ์นํ้าตาลไป
สู่ต่างประเทศได้ง่าย

เกษตรกรในภาคตะวันออกส่วนใหญ่มีประสบการณ์ในการปลูกอ้อยมายาวนาน และ
ได้รับการสนับสนุนเทคนิคการเกษตรที่ทันสมัย ส่งผลให้ผลผลิตต่อไร่เพิ่มขึ้น

หัวใจการเกษตรแห่งประเทศไทย

พื้นที่ปลูกอ้อย 2.:62 ล้านไร่ (ปีการผลิต 2567/2568)

ภาคกลางมีพื้นที่ปลูกอ้อย 2.62 ล้านไร่ซึ่งคิดเป็นประมาณ 22.6% ของพื้นที่ปลูก
อ้อยทั้งประเทศ 11.16 ล้านไร่ ภูมิกาคนี้ได้รับการยกย่องว่าเป็น “อู่ข้าวอู่น้าของ
ประเทศไทย” เนื่องจากมีความอุดมสมบูรณ์ทางการเกษตรสูง

จังหวัดที่มีการปลูกอ้อยมากในภาคกลาง ได้แก่ กาญจนบุรี สุพรรณบุรี นครปฐม
และอุทัยธานี ซึ่งล้วนมีระบบชลประทานที่ดีและดินที่อุดมสมบูรณ์ การเข้าถึงตลาด
และโรงงานแปรรูปก็สะดวกเนื่องจากอยู่ใกล้กรุงเทพมหานคร

เกษตรกรในภาคกลางมีความได้เปรียบในด้านเทคโนโลยีการเกษตรและการเข้าถึง
ข้อมูลข่าวสาร ทําให้สามารถปรับปรุงเทคนิคการปลูกและเพิ่มผลผลิตได้อย่างมี
ประสิทธิภาพ